Empathie overload
Empathie en autisme. Veel mensen denken dat dat niet samengaat. Alleen wat als dat juist totaal anders blijkt? In dit blog voor de Autismeweek 2023 leg ik uit hoe dat bij mij werkt, zowel in mijn werk als privé.
Is er ook een uitknop?
Vroeger vond ik het heel lastig om mij in te leven in anderen. Omdat sociale situaties ongemakkelijk waren en veel energie kosten, ging ik proberen gedrag te kopiëren. In de hoop dat door dat masker op te zetten, ik makkelijker met deze situaties om zou kunnen gaan. Alleen kost dat maskeren juist veel meer energie, want je bent constant bezig met een rol. Het is net alsof ik 24 uur per dag bezig was met een speelfilm, waarin ik de hoofdrol én alle bijrollen voor mijn rekening neem. Dat hou je natuurlijk niet vol, maar hoe vind je de uitknop?
Ik ben net een spons
Als het om emoties en empathie gaat ben ik heel gevoelig. Als een collega minder in zijn of haar vel zit, dan kan ik dat niet loslaten. Mijn brein vindt dat ik diegene moet helpen, terwijl dat vaak helemaal niet kan. Het lastige is dat het heel veel energie kost om de toestand van die persoon te analyseren. Energie die ik bijvoorbeeld hard nodig heb om mij te focussen op dagen dat ik zelf minder goed in mijn vel zit. Zoals je kunt begrijpen is dat best ingewikkeld, omdat het filter voor mij constant stuk is. Ik ben net een spons die alle emoties van de omgeving in zich opneemt zonder grens. Net zoals een spons een grens heeft wat die op kan nemen, heb ik dat zelf ook. Alleen is ergens in het ontwikkelproces mijn brein niet verteld waar die grens precies ligt. Daardoor loop ik regelmatig het risico mezelf mentaal te overbelasten, omdat ik al die informatie probeer te verwerken en ook nog een oplossing probeer te vinden voor problemen van anderen. Hierbij dreig ik dan mijn eigen emoties die op de achtergrond borrelen uit het oog te verliezen.
Signalen doorgeven
Op het werk heb ik voor mijzelf een alternatief filter gevonden. Als iemand zich niet oké lijkt te voelen, vraag ik dat op de persoon af. Soms krijg je dan een uitgebreid antwoord en soms niet. Dan is de boodschap voor mij ook duidelijk. Even met rust laten en die persoon komt er zelf wel uit. Is iemand niet zo open, dan probeer ik het soms aan een teamleider te vragen. Vaak geef ik dan aan ‘volgens mij zit die persoon vandaag niet zo goed in zijn of haar vel’. Soms kan een teamleider daar wat mee. Het belangrijkste is dat ik het dan kan loslaten. Op dat moment weet ik dat ik gedaan heb wat ik kon. Privé ben ik vaak directer naar andere personen met zulke vragen. Gelukkig weten de meeste mensen die mij lang kennen weten dat ik soms sociaal wat onhandig uit de hoek kan komen. Daar stappen ze vlot overheen.
Ik hoop dat mijn verhaal laat zien dat als je autisme hebt, je dus zeker wel empathie hebt. Vaak veel meer dan je eigenlijk kunt verwerken. Buitenstaanders zien dat niet, omdat het lijkt alsof je je afsluit.
