Grenzeloos ouderschap: vallen en weer opstaan
Een kind krijgen zet je wereld op zijn kop. In mijn geval op een positieve manier, want het lang gewenste ouderschap gaf mij vleugels. Ik kon bij wijze van spreken de hele wereld aan, dacht ik. Dus volgde ik naast mijn werk en de zorg voor ons kind een opleiding en opfrislessen voor het autorijden. Allemaal zorgvuldig gepland tijdens werktijd en op mijn vrije dagen, dat moest toch lukken? Nou, dat had ik even verkeerd. Een relaas van een amateur-ouder die tegen haar grenzen aanliep en de balans tussen werk en privé probeert te hervinden.
Het thema van de Autismeweek 2022 is 'grenzen'. In het kader van deze week beschrijven verschillende collega's hoe grenzen hun beinvloeden in dagelijkse situaties.
Dat gaat mij niet gebeuren
Dat dacht ik voordat mijn vrouw vorig jaar juni beviel van ons zoontje. Alle verzamelde informatie ten spijt, mijn ervaring is dat je nooit helemaal voorbereid kunt zijn. Ten eerste omdat er bij je kind geen handleiding meekomt (dat zou nog eens handig zijn!), maar ook omdat je van tevoren niet kunt inschatten hoe je op het ouderschap reageert. Dat geldt voor alle prille ouders, maar als je autisme hebt des te meer. Want mijn energieniveau is daardoor wat lager dan bij een gemiddeld persoon. Een hele uitdaging als met een baby je nachten korter worden.
Terug naar de werkelijkheid
In alle eerlijkheid viel het ouderschap mij alleszins mee. Ondanks de soms verontrustende verhalen die ik hoorde en las over ouders met autisme. Van postnatale depressie tot overprikkelde en afwezige autistische ouders voor wie de zorg voor hun pasgeborene te zwaar viel. Al was dat na de bevalling kennelijk niet aan mij af te zien, want een verpleegkundige zag mij na de geboorte van onze zoon aan voor de moeder van mijn vrouw. Voor de duidelijkheid: zij deed het zware werk door onze zoon te baren en zag er wonderwel nog fris en fruitig uit.
Een zee van vrije tijd
Vooraf leken de 5 weken partnerverlof (de 6e week bewaarde ik wijs voor later in het jaar) me nog een zee van tijd. Dus plande ik naast de zorg voor mijn vrouw en kind een bezoekje in aan de tandarts en de mondhygiënist, een opfrisles voor het autorijden die opfrislessen werden, zocht een nieuwe bril uit en zorgde voor ons kraambezoek. Ondanks het slaapgebrek (ik sliep de eerste weken zo’n paar uur per nacht), verwonderde ik me er over hoe goed je desondanks blijft functioneren. Nou ja, soort van. ‘Marijn kan niet zo goed rekenen, hè?’, vraagt de kraamverzorgster meewarig aan mijn vrouw nadat ik nachtenlang de verhoudingen flesvoeding te positief heb ingeschat. En mijn vrouw stelt de door mij opgehangen naamslinger op prijs, maar merkt droogjes op: ‘Leuk dat je een naamslinger hebt opgehangen, maar waarom staat er Tqbias?’
Balans tussen werk en ouderschap
Ook eenmaal op het werk blijken de korte nachten niet altijd even goed voor het IQ. ‘In welk kwartaal werken we nu?’, vroeg ik aan mijn immer behulpzame collega Vincent. Die mij vervolgens geduldig uitlegt dat ieder kwartaal drie maanden heeft. Best handig om te weten. Ook stel ik via de Teams-chat regelmatig een – vaak onsamenhangende - vraag aan de verkeerde collega. ‘ En publiceer ik (bijna) ‘pikbus’ in plaats van ‘prikbus’, maar voor de rest gaat het eigenlijk best goed. Na een onwennige start weet ik steeds beter de balans te vinden tussen mijn werk en het ouderschap. Een salesopleiding volg ik zoveel mogelijk onder werktijd en de opfrislessen voor het autorijden op mijn vaste vrije dag.
En toen ging het mis
Het lijkt goed te gaan totdat ik op een nacht in december finaal door mijn rug ga. Buitengewoon praktische tip: til nooit met een vermoeid hoofd een 8 kilo zwaar kind uit een te lage wieg. Het gaat echt wel hoor, houd ik de eerste dagen mijn collega’s als een boer met kiespijn voor. Als ik maar blijf bewegen. Na een week of wat zit de hele zaak muurvast. Overbelasting, constateert de fysiotherapeut die slim doorvraagt naar de achterliggende oorzaken. Te lang doordenderen en niet naar mijn lichaam luisteren. Als ik niet lang daarna besmet raak met corona, is de emmer leeg. Maandenlang kamp ik met terugkerende vermoeidheid, kan ik me nauwelijks concentreren en heb ik een hoest die pas begin maart overgaat. Harde les geleerd: na de komst van een kind geen extra zaken op je nemen, hoe leuk ook. Het ontbreekt je simpelweg aan de energie en je hoofd heeft helemaal geen ruimte voor nieuwe informatie.
Balans hervinden
De afgelopen periode ben ik op een harde manier tegen mijn grenzen aangelopen. Door mijn rug gaan en corona oplopen waren zaken die de emmer deden overlopen. Tel daar de virussen bij op die ons kind van de kinderopvang meeneemt en je krijgt een domino-effect van ziektes die je gezin treffen. Wat ons als gezin helpt is om de agenda’s privé gezien leeg te vegen en zo tot rust komen. En praktische afspraken maken over de zorg voor ons kind. Mijn vrouw doet de nachten, ik de ochtenden en de avonden plus het huishouden. Dat werkt voor ons prima. In mijn werk denkt mijn manager Nina goed met mij mee. Samen bepalen we de prioriteiten voor de werkdag en reflecteren aan het einde van de dag of die gelukt zijn en wat anders/beter kan. Ik ervaar het als ontzettend fijn en steunend om een werkgever te hebben die hierin meedenkt.
Zelfzorg vs. de zorg voor je kind
Over grenzen gaan is een beetje het aard van dit beestje en met een kleintje niet altijd te voorkomen. Het is belangrijk om na een hectische periode voldoende rust in te plannen en ‘nee’ te durven zeggen tegen met name sociale dingen, die met autisme extra energie kosten. En voor jezelf na te gaan wat je energie géeft. Voor mij is dat: wandelen met mijn zoontje, Netflixen, lezen en alleen-tijd. Dat laatste is erg belangrijk gebleken, want om een fijne ouder te kunnen zijn moet je ook goed voor jezelf zorgen. Voor de rest is het ouderschap grenzeloos genieten van je kind, want het is het mooiste wat me ooit is overkomen.
