Voor de autismeweek beschrijft onze collega Camilla wat de betekenis van haar autisme voor haar is en hoe zij er nu zelf mee om gaat.
De diagnose:
Begin 2018 zat ik op de bank bij mijn toenmalige psycholoog. Eindelijk kreeg ik dan de verlossende woorden: er was inderdaad sprake van een vorm van autisme. Na een jarenlange zoektocht waarom ik ‘anders’ was en na talloze vermoedens van wat dat dan zou kunnen zijn, was daar dan eindelijk het antwoord. Niet dat ik dit direct omarmde en verder ging met mijn leven. In tegendeel. Het voelde in het begin bijna als een rouwproces. Mede door een veel te hectische privésituatie en jarenlange sociale ‘camouflage’ viel ik in een zwart gat waar ik pas maanden later weer langzaam uit krabbelde. Oké ‘ik ben anders’ was de conclusie; hoe nu verder?
De acceptatie:
Ik was net afgestudeerd en zat nu al overspannen thuis. Het idee om mezelf nog jarenlang te ‘verstoppen’ was een gedachte waar ik moedeloos van werd. Een goede stap in de juiste richting was zelfacceptatie. Ik begon met open en eerlijk te zijn, zowel met mezelf als met mijn omgeving. Ik startte een Instagrampagina: Aspie_photography. Hierop begon ik mijn hobby (fotografie) te combineren met mijn verhaal. De anonimiteit van het internet en de steun van de online community van andere mensen met autisme wereldwijd, werkte. Zó erg was die diagnose eigenlijk helemaal niet.
Het stigma:
Ik las online zoveel positieve verhalen van anderen, maar werd ook geconfronteerd met alle vooroordelen waar ze dagelijks mee te maken hebben. Ik wil mijn steentje bijdragen aan het doorbreken van het stigma. Nog steeds hoor ik in mijn privéleven allerlei vooroordelen over autisme voorbij komen, zeker als vrouw zijnde. Ik heb ze allemaal al talloze keren gehoord: “maar je ziet er niet autistisch uit/maar je hebt toch een baan, relatie, sociaal leven etc/we zijn allemaal wel een beetje autistisch/dat zal dan wel een foute diagnose zijn etc”. Vermoeiend en erg kleinerend. Ik probeer het zoveel mogelijk langs me heen te laten gaan, maar raakt me wel.
Banenjacht:
Eind vorig jaar ging ik dan eindelijk op zoek naar een passende baan. Ik ben opgeleid in communicatie/marketing. Dit was naar mijn idee niet bepaald een “autistisch” vakgebied. Tot ik Swink tegenkwam. Een bureau waar allemaal mensen met autisme werken, waar ik naar opleidingsniveau aan de slag kon én ook nog in de buurt! Binnen een maand had ik al mijn eerste werkdag. In het begin was het hectisch, vooral door het wennen aan de nieuwe situatie. Al gauw vond ik er rust: verschillende interessante klussen, een leuk team en een werkomgeving waar rekening wordt gehouden met de prikkelgevoeligheid van de mensen die er werken.
Ik merk dat ik mede door mijn baan bij Swink ook in mijn privéleven een stuk opener ben geworden in het gesprek aangaan over autisme. Soms zo erg dat ik vergeet dat anderen kunnen schrikken van mijn openheid. Oeps!
Autisme werkt!
Autisme werkt voor mij in elk gebied van mijn leven. Het accepteren was een hele stap, maar daarin vond ik wel eindelijk de rust waar ik al jaren naar zocht. Nee, het is zeker niet altijd even makkelijk en ik loop soms keihard tegen mezelf aan. Toch brengt het veel mooie dingen met zich mee; oog voor detail, eerlijkheid en hyperfocus om er even een paar te noemen. Zelfs als het kon, zou ik niet meer anders willen.
